Ժապաւէնով լուսանկարելու առաջին յիշողութիւններս դպրոցական տարիներից են։ Առաջին անգամ այցելել էի Զուարթնոց օդանաւակայեան, զարմիկիս ռուսաստան ճանապարհելու կապակցութեամբ, երբ տեսայ Արթուր Թարխանեանի նախագծած օդանաւակայեանի շէնքը։ Զգացի, որ ուզում եմ նկարել։ Վերցրի ընտանեկան ֆոտոապարատը եւ արեցի իմ առաջին լուսանկարը։
Այդ տարիներին ժապաւէնների երեւակմամբ կը զբաղուէր համադասարանցուս հայրը։ Նա աշխատում էր լուսանկարչական արհեստանոցում, ինչի շնորհիւ կարողանում էինք հեշտութեամբ ձեռք բերել ժապաւէն։
Բայց եկաւ մի շրաջան, երբ ժապաւէնով լուսանկարելը այլեւս արդիական չէր։ Թուային խցիկները հնարաւորութիւն տուեցին նկարելուց առաջ նախապէս դիտել պատկերը, որոշել կիզակէտը, չափել լուսաւորութիւնը եւ նման բաներ։ Այդպէս ես դադարեցի ժապաւէնով նկարելը, մինչ վերջերս, երբ իմացայ, որ Հայաստանում դեռ կայ նման մշակոյթը։
Ահա մէկ ամիս առաջ Smena 8M խցիկով եւ Ilford Pan 400 ժապաւէնով նկարածս նկարներից մի քանիսը՝
