Եթե ուզում ես երջանիկ լինել, պէտք ա հիմա լինես։ Բա էլ ե՞րբ։ Անցեալում բան չես փոխի, ապագայի մասին բան չգիտես։

Պէտք չի սպասել մարդկանց, մտածել հնարաւոր երաջանկութեան մասին։ Ուղղակի պէտք ա երջանիկ լինել։

Իսկ ո՞նց։ Ամէն մարդ իր ձեւն ունի։ Բայց կայ մի ձեւ, որ բոլորի համար աշխատում ա։ Երջանկացրու ուրիշին թեկուզ փոքր բաներով ու տես թե ոնց ես երջանկանում ինքդ։

Ես գիտեմ ինչքան գրաւիչ ա բաց թողածը ապագայում նորից գտնելու մտքերը։ Բայց տէնց երբեք չես սովորի բաց թողնել։ Իսկ ապագան չկայ։ Դա երեւակայեական տարածութիւն ա, որտեղ ամէնը կեղծ ա։

Սրանից առաջ գրել էի՝ «լաւ ա, երբ բաց թողնելով չես կորցնում»։ Ի հարկէ լաւ կը լինէր, բայց դա իրականութեան մասին չի։ Պէտք ա ընդունել, որ բաց թողածդ արդէն կորցրել ես, որ ազատուես դրա ստուերից։

Ներկայ, ներկայ, ներկայ։ Ուրիշ տեղ չկայ ապրելու։ Մարդկանց հետ յարաբերութիւններն էլ ուրիշ տեղ չկան։ Ապագայում չկան, անցեալում սպառուել են։ Կամ կաս հիմայ, կամ չկաս երբեք։

Եթե անցեալի մասին մտքերով ես ապրում, խոչնդոտում ես զարգացմանդ։ Զի մարդիկ երբեք նոյնը չեն։ Մի օրում հազար բան կը փոխուի, մարդիկ իրար մասին աւելին կիմանան, կը սխալուեն կամ կուղղուեն։ Յիշաչարութիւնը խանգարում ա ապրել։ Ի հարկէ պէտք ա յիշել, բայց պէտք չի չարութեամբ տրամադրուել ներկայում։ Ներկայում պէտք ա միշտ երջանիկ լինել ու երջանկացնել մարդկանց։

Պէտք ա բարի լինել, եթե հնարաւոր ա։ Բայց միշտ անկեղծ, նոյնիսկ երբ դժուար ա։ Պէտք ա յարգալից լինել, բաց ու խոցելի։ Աւելի արագ զարգանալու ձեւ չգիտեմ։

Սեփական գոյութիւնը գնահատելու, կարեւորելու համար պէտք ա յաճախ շնորհակալութիւն յայտնել, որ տեսանելի դառնայ թե ինչքան մարդ ա օգնում քեզ։ Ապա անտարբեր չի քո (գոյութեան) հանդէպ։