Դու երազում ես գնալ հեռո՜ւ հեռո՜ւ մի քաղաք, մոռանալով առօրեայ հոգսերդ եւ մարդկանց։ Ապրել մի վայրում, որտեղ շէնքերը իրենց հմայքով իմաստաւորում են կեանքը։ Մի տեղ, որտեղ անյայտ լինելու ցանկութիւնն աւելի մեծ է քան յայտնութեանը։ Մի տեղ, որտեղ դեռ ոչ ոք քեզնից սպասելիք չունի։
Բայց արդե՞օք կարող է քաղաքը փոխել քեզ։ Ամէն նոր բան, որ կարծես գտնուած իմաստ լինի, շուտով նորից կը կորչի, երբ մաշուի։ Եւ դու նորից գլխիդ հաւաքած կը լինես մարդկանց, որոնց կողմից բնաւ չէիր ցանկանայ ճանաչուած լինել։ Դու կը շարունակես փոխուել ամէն օր եւ քեզնից կը շարունակեն պահանջել, որ նոյնը մնաս։
Հեռուն էլ հեռու չի թուայ։
Բայց յաջորդ անգամ քո երազանքն առաւել անառիկ կը լինի։